Po sve­mu su­de­ći osam­de­set­de­ve­to­go­di­šnji Bje­lo­po­ljac Bo­ži­dar Šće­kić naj­sta­ri­ji je pje­snik na pro­sto­ru ne­ka­da­šnje Ju­go­sla­vi­je, a nje­go­va naj­no­vi­ja zbir­ka pje­sa­ma ,,Zvu­ci pro­šlo­sti”, u iz­da­nju Pe­ga­za, vi­še ne­go do­volj­no svje­do­či o ovom knji­žev­nom stva­ra­o­cu.
– Ova zbir­ka pje­sa­ma pro­iz­i­š­la je iz mo­jih osje­ća­nja i do­ži­vlja­ja iz ra­nog dje­tinj­stva do da­na­šnjih da­na, a upam­tio sam i sta­ro i no­vo Bi­je­lo Po­lje i oko­li­nu. Ima mno­go raz­lo­ga za mo­ju lju­bav pre­ma Bi­je­lom Po­lju ko­je­mu sam po­sve­tio ne­ko­li­ko pje­sa­ma. Ta­ko­đe, pam­tim ri­je­ku Lim ko­ja je svo­je­vr­sni i ne­tak­nu­ti ukras gra­da. Još kao di­je­te na­u­čio sam da pli­vam u vo­da­ma Li­ma i bez­bri­žno pi­jem nje­go­vu ta­da bi­stru vo­du i uži­vam u nje­go­vim ta­la­si­ma. Po­seb­no mi je osta­lo u sje­ća­nju ka­da nas je Lim pro­pu­stio da pre­đe­mo na nje­go­vu dru­gu oba­lu i skri­va­mo se u šu­ma­ma od ra­znih ne­pri­ja­te­lja u Dru­gom svjet­skom ra­tu. Sje­ća­nja iz tih da­na sam pre­to­pio u stih i po­sve­tio ih ne­kad bi­strom i pla­vom Li­mu – po­ja­šnja­va Šće­kić, ko­jeg po­zna­ju broj­ne ge­ne­ra­ci­je Bje­lo­plja­ca s ob­zi­rom na to da je go­di­na­ma uspje­šno ra­dio kao pro­fe­sor i di­rek­tor ško­le.
Dru­gi dio zbir­ke, do­da­je, sa­dr­ži pje­sme ko­je su pro­i­za­šle iz nje­go­vih sje­ća­nja i do­ži­vlja­ja u Dru­gom svjet­skom ra­tu i ra­tu na­sta­lom ras­pa­dom Ju­go­sla­vi­je.
– U tim te­škim da­ni­ma do­ži­vlja­vao sam mno­go stra­ho­va, gu­bi­la se na­da – sa su­za­ma u oči­ma ka­že on, do­da­ju­ći da su pje­sme u tre­ćem di­je­lu zbir­ke po­sve­će­ne nje­go­vim ro­di­te­lji­ma, bra­tu i su­pru­zi.
– Sva­ko­dnev­nim sje­ća­nji­ma na njih pri­zi­vam i do­ži­vlja­vam nji­hov ži­vot ko­ji je bio te­žak, če­sto do­no­sio strah, tu­gu i ne­za­do­volj­stvo... Če­tvr­ti dio zbir­ke sa­dr­ži mi­sa­o­ne pje­sme ko­je se ba­ve ra­znim po­ja­va­ma i pi­ta­nji­ma. Pa­žlji­vi či­ta­lac će, vje­ro­vat­no u sti­ho­vi­ma mo­ći da pro­na­đe ne­ke svo­je do­ži­vlja­je, te­žnje i na­de, tra­ga­ju­ći sa­mo za do­brim, že­le­ći da svi­jet i lju­di bu­du bo­lji, jer do­bro­ta uz pje­smu ži­vi, a mr­žnja uz strah i ka­ja­nje – ka­zao je Šće­kić, ko­ji sta­rač­ke da­ne pro­vo­di u rod­noj ku­ći u na­se­lju Pru­ška, u uli­ci sa sim­bo­lič­nim ime­nom – Par­ti­zan­ska.
Ka­že da mu je ovo sed­ma po re­du knji­ga. Tri zbir­ke pje­sa­ma i isto to­li­ko pu­to­pi­sa, ali da je ovu naj­te­že stva­rao. S ob­zi­rom na to da u po­sled­nje vri­je­me sla­bi­je vi­di sti­ho­ve je dik­ti­rao ge­ron­to­do­ma­ći­ca­ma, ko­je ga u okvi­ru jav­nog op­štin­skog ra­da sva­ko­dnev­no po­sje­ću­ju. Na­gla­ša­va da ima još sti­ho­va ko­je tre­ba da pre­to­či na pa­pi­ru, ali ni­je si­gu­ran ho­će li se usu­di­ti da po­no­vo ob­ja­vlju­je knji­gu.
Bo­ži­dar Ra­di­vo­ja Ga­ša Šće­kić ra­stao je u se­lu Pot­kraj­ci kod Bi­je­log Po­lja. Ro­đen je 1928. go­di­ne, a po za­vr­šet­ku Vi­še pe­da­go­ške ško­le i fa­kul­te­ta ra­dio je u Gim­na­zi­ji „Mi­lo­je Do­bra­ši­no­vić” u Bi­je­lom Po­lju, gdje je pre­da­vao he­mi­ju i bi­o­lo­gi­ju. Na­kon ne­ko­li­ko go­di­na oti­šao je na do­ško­lo­va­nje za me­di­cin­sku bi­o­he­mi­ju, a po­tom se za­po­slio u la­bo­ra­to­ri­ji bol­ni­ce u Bi­je­lom Po­lju, gdje je bio ru­ko­vo­di­lac Kli­nič­ko-bi­o­he­mij­ske la­bo­ra­to­ri­je pu­nih šest go­di­na. Na­kon to­ga, po že­lji ta­da­šnje lo­kal­ne vla­sti, pre­šao je na du­žnost di­rek­to­ra Osnov­ne ško­le „Du­šan Ko­rać” u Bi­je­lom Po­lju. Po­sli­je šest go­di­na pre­šao je u Za­vod za škol­stvo u Bi­je­lom Po­lju na du­žnost sa­vjet­ni­ka za na­sta­vu bi­o­lo­gi­je i he­mi­je. Od­mah je iza­bran za di­rek­to­ra Za­vo­da, a na toj du­žno­sti je ostao 18 go­di­na, od­no­sno do od­la­ska u pen­zi­ju. Za to vri­je­me bio je sa­vjet­nik za na­sta­vu bi­o­lo­gi­je i he­mi­je i pra­tio rad di­re­ko­ra ško­la.
Do­sad je ob­ja­vio se­dam knji­ga i to: tri zbir­ke pje­sa­ma – Po­sr­nu­lo do­ba, Đa­vo čo­vje­ka ja­še i Skri­ve­ni iz­vo­ri, tri knji­ge u pro­zi (pu­to­pi­si) – Švaj­car­skim dru­mo­vi­ma, Švaj­car­ske ras­kr­sni­ce i Pro­šlost za bu­duć­nost i po­sled­nja knji­ga po­e­zi­je – Zvu­ci pro­šlo­sti.
Pre­ma evi­den­ci­ji Za­vo­da za škol­stvo u Pod­go­ri­ci ob­ja­vio je pre­ko 100 struč­nih čla­na­ka u vi­še struč­nih li­sto­va i ča­so­pi­sa. Ta­ko­đe je bio ak­tiv­ni uče­snik na vi­še sim­po­zi­ju­ma na ko­ji­ma je re­fe­ri­sao tek­sto­ve iz stru­ke i o sta­nju ra­da di­rek­to­ra ško­la i pro­fe­so­ra. Po­red to­ga če­sto je pi­sao u dnev­noj štam­pi osvr­ću­ći se na ra­zna dru­štve­na pi­ta­nja. Vo­lon­ter­ski se ba­vio i po­li­ti­kom, bio je pred­sjed­nik Op­štin­skog od­bo­ra Sin­di­ka­ta rad­ni­ka dru­štve­nih dje­lat­no­sti, pred­sjed­nik Op­štin­skog od­bo­ra So­ci­ja­li­stič­kog sa­ve­za rad­nog na­ro­da Ju­go­sla­vi­je. U dva man­da­ta bio je po­sla­nik u Skup­šti­ni Re­pu­bli­ke Cr­ne Go­re. Vi­še go­di­na bi­ran je za od­bor­ni­ka Skup­šti­ne Op­šti­ne Bi­je­lo Po­lje.
Do­bit­nik je vi­še dru­štve­nih pri­zna­nja i od­li­ko­va­nja, od ko­jih tre­ba po­me­nu­ti: Na­gra­da oslo­bo­đe­nja Bi­je­log Po­lja – „Tre­ći ja­nu­ar”, Or­den za­slu­ge za na­rod, Or­den ra­da, Zlat­na pla­ke­ta Sa­ve­znog od­bo­ra po­kre­ta „Na­u­ka mla­di­ma” i dru­ga pri­zna­nja.
Član je Uru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re, Udru­že­nja ha­i­ku pje­sni­ka Sr­bi­je i Cr­ne Go­re, kao i Knji­žev­ne za­jed­ni­ce „Ju­go­sla­vi­ja”.
Ži­vi i stva­ra u Bi­je­lom Po­lju.
Mi­lo­van No­vo­vić